Być kierowcą

Zawsze chciałam być kierowcą. Od dziecka zafascynowana byłam pojazdami, motorami i ogólnie wszystkim, co związane z jeżdżeniem. Nawet autobusy budziły moje żywe zainteresowanie. Moja mama utyskiwała, że motoryzacja to nie zajęcie dla kobiet, ale w sumie nie broniła mi zabawy samochodzikami i przymykała oko na moje zajęcia.
Kiedy byłam starsza, zrozumiałam, że bardzo chcę prowadzić samochód, czyli że zrobię prawo jazdy najszybciej jak się da. W głębi duszy marzyłam, że uda mi się zrobić jego różne kategorie i będę mogła prowadzić autobusy czy ciężarówki. Motoryzacja wydawała mi się drogą do realizacji wszystkich celów życiowych.
Niestety zupełnie znienacka okazało się, że nie mogę zrobić prawa jazdy, ponieważ moja nietypowa i skomplikowana wada wzroku to uniemożliwia. Załamałam się, bo nie miałam innego planu na życie. Przecież to miała być motoryzacja i transport, a teraz nawet nie wiedziałam, czy coś innego mnie interesuje. Musiałam jednak wziąć się w garść i szybko wymyślić plan awaryjny.